Цікавае побач

З дзяцінства слухала ад прабабулі і бабулі розныя гісторыі пра сваю малую радзіму, у тым ліку пра рэчку побач з вёскай. Рака Мерачанка працякала па балоцістай мясцовасці, пакуль не ўмяшаўся чалавек. Паколькі рачное рэчышча моцна пятляла, яго вараўнялі, прарыўшы канал і пусціўшы раку па новым рэчышчы. Нягледзячы на гэта, абодва рэчышчы былі паўнаводнымі. У 50 – 60-я гады мінулага стагоддзя ў ваколіцах вёскі Ганчары пачалі здабываць торф, асушаючы тым самым балота, якое сілкавала раку. Пра паўнаводную раку з чыстай і празрыстай вадой давялося забыць.

У свой час Мерачанка была любімым месцам адпачынку дзяцей і зімой, і летам. Мой бацька расказваў, як з нецярпеннем чакаў у дзяцінстве, пакуль замерзне рака, каб адправіцца туда з сябрамі гуляць у хакей. Летам з завальненнем купаліся ў рацэ, лавілі рыбу, якой тады было вельмі шмат.

Сёння рака зусім іншая. Прыроднае рэчышча абмялела і ператварылася ў ручаёк, а штучнае, каналізаванае, стала плыткім. На працягу многіх гадоў адсутнічае вясенняя паводка. На месцы былой торфанарыхтоўкі вырас лес і ўтварылася балота. Збяднеў відавы састаў рыбы.

Так выглядала рака ў 60-я гады мінулага стагоддзя...

… а так выглядае сёння.

Пра гісторыю малой радзімы і яе экалагічныя праблемы расказваю сваім дзецям і вучням. Разам з дачкой-чацвёртакласніцай вырашылі напісаць даследчую работу, тэмай якой стала малая радзіма. Дачка з вялікай цікавасцю вывучала факты пра яе. Пераканалася: каб знайсці тэму для даследавання, дастаткова паглядзець вакол сябе.

Людміла КАЗАКОВА,

настаўніца біялогіі сярэдняй школы №8 Пінска.